Miaj karaj membroj de la Esperanto Societo de NovAnglio kaj niaj estimataj gastoj, por la Societo, mi volas Bonvenigi vin al nia unua Okema akcepto. Tiu cxi okaxajxo farigxas unu el la elstaraj Esperantaj eventoj en nia regiono kaj placxas min ke cxiuj vi prenas la tempon de viaj okupitaj vivoj por veni cxi tien kaj kunigxu kun ni en Esperantujo. Mi unue ekvenis cxi tien antaux ok jarojn kaj cxiujare imponas min la sindonemon kaj laboregon la kunordigantoj faras por sukcesigi cxisemajnfinon. Bis por la kunordigantoj! Estas malfacila estri la necesajn detalojn por efektivigi Esperantan grupon. Kaj cxitemon mi volas esplori hodiaux.
Mi unue lernis Esperanton antaux 15 jaroj. Ekde tiam, mi vizitis suficxe da Esperantaj grupoj tra la lando. Kiam mi iris al Chicago, mi renkontis Kent Jones kiu gvidis min al Koreia restoracio, kie mi renkontis 20 lokaj esperantistoj, mangxis bone,kaj lauxlegis aron da hajkoj. En Kalamazoo, ni havis lokan grupon kiu kunvenis cxiu semajne por vespermangxi. Loka grupo en Detroit ofertis Zamenhofan vespermangxon cxiujare kiu cxiam allogis multajn. La loka grupo en Bostono ankaux invitis min prelegi pri hajkoj kaj alvenis grandan auxskultantaron. Je la alia flanko, kiam mi vizitis Sanktan Luison kaj Toronton kaj Nordan Karolinon, mi neniam sukcesis renkontigxi kun Esperantistoj. Estas esperantistoj tie, sed ne estas organizajxo. Estante nun Prezidanto de ESNE, mi okupigxas laste pri kion bezonas lokaj kaj regionaj Esperantaj-organizajxoj por bone funkcii. Kaj mi havas hipotezon.
Vi versxajne scias ke atomoj havas elektronojn kiuj trovigxas en turnigxoj cxirkaux la atomkerno. Se vi ne scias tion, kredu min -- ili estas tie. Kiam tiuj elektronoj estas ekcititaj, ili saltas al pli altan turnigxon kaj, kiam ili refalas, ili ellasas fotonon, aux lumon en cxiutaga lingvajxo. Tiel funkcias tiuj neonaj lumiloj kiun oni oftas uzas por desegni literojn por sxildoj. Vi metas elektran sxargon trans la gaso kaj Jen! belan rugxan brileton. Ho! Antendu! Ni estas esperantistoj! Ni parolu pri argono -- gxi briletas verde. Nur necesas ke vi ekcitigu iom da elektronoj kaj ili briletas. Sed, si vi povas ekciti cxiujn elektronojn samtempe kaj ili cxiuj falas al siaj turnigxoj samtempe, tiam vi ni havos ne nur brileton, sed laseron! Paralela anstataux unuopa ekcitigxo estas la diferenco.
Jen la problemo: nia organizajxo, ESNA, malsukcesas ke homoj aktivigxu samtempe. Ni suferas pro unuopa ekcitigxo. Unu homo ekcitigxas, sed trolacigxas antaux venas la venontan. Estas brileto -- verda brileto, sed malgranda kaj malofta.
Ni bezonas ke cxiuj ekcitigxu kaj aktivigxu samtempe kaj ke cxiuj kuntiru samdirekte. Se cxiuj el vi iris hejmen kaj starigis lokan filion en viaj komunumoj, ni povus havi almenaux 50 lokajn filiojn. Do, bone! 30. Ankoraux tre grandan pliigxon. Kaj, se cxiuj povus allogi unu pluan membron kiu venus al sia filio, ni povus preskaux duobligi la nombron da esperantistoj trans la regiono. Cxu vi ne kredas ke estas ununura homo en via urbo kiu interesigxus pri Esperanto? Ne estas sekreto kiel allogi tiun -- vi simple devas sciigi ilin ke gxi ekzistas: afisxu kartetojn aux faldfoliojn sur afisxtabuloj. Demandu cxe la biblioteko cxu vi povas uzi montrejon. Starigu tablon cxe la urbeta herbejo.
Kio okazus poste? Kiam vi iros al Maine venontajare, vi vidus ke vi povus viziti lokan Esperantan grupon kaj lauxtlegi viajn hajkojn. Aux rengojn. Aux ion. Ni povas vere ekkonstrui komunumon.
Kaj neniam estis pli granda bezono por vera paca intersxangxo inter popoloj. Nun, kiam estas grandaj atencoj en Iraq kaj Darfur kaj Egiptio. Nun, kiam la usona registaro montras pli kaj pli unuismajn emojn. Nun, kiam pli kaj pli montrigxas ke la angla eble servos inter registaroj sed lasas la homon sed la kapablo vere interkomunikigxi. Ni bezonas Esperanton, nun pli ol cxiam.
Dankon.
My dear members of the Esperanto Society of New England and our esteemed guests, on behalf of the Society, I would like welcome you to our first Okemo reception. This event has become one of the signature Esperanto events in our region and I'm pleased that all of you took time from your busy lives to come here and join us in Esperantujo. I have been coming here for about 8 years now and each year I'm impressed by the dedication and hard work the organizers have made to make this weekend a success. Let's hear it for the organizers! It's hard to manage the details necessary to get an Esperanto group to work effectively. And that's the theme I want to explore today.
I first learned Esperanto about 15 years ago. Since that time, I've visited a fair number of Esperanto groups around the country. When I went to Chicago, I met with Kent Jones who took me to a Korean restaurant, where I met around 20 local Esperantists, had a delicious dinner, and then performed a haiku reading. In Kalamazoo, we had a local group that met every week for dinner. A local group in Detroit ran a Zamenhof dinner potluck every year that was always well attended. The local group in Boston also invited me to do a presentation on haiku that was well attended. On the other hand, when I visited Saint Louis or Toronto or North Carolina, I could never find a way to meet with Esperantists. There are esperantists there, but there's no organization. Being President of ESNE, I've been giving a fair amount of thought to what makes a local or regional Esperanto organization work well. And I have a hypothesis.
You probably know that atoms have electrons that exist in various orbits or shells around a nucleus. If you don't, just take my word for it. When those electrons are excited they jump to a higher orbit or shell and, when they fall back to their original shell, they emit a photon, or light. This is how a neon light works, for example. Run a charge across the gas and you get a pretty red glow. Wait! We should be talking about argon. (It glows green.) You get a few electrons excited and you get a little glow. But if you can get all of the electrons excited all at once and they all fall back to their original shell at the same time, you don't just get a glow -- you get a laser. Serial versus parallel excitation. That's the difference.
Here's the problem: our organization, ESNE, has not been successful at getting several people to all be active at the same time. We suffer from serial excitation. One person gets excited, but burns out before the next one comes along. You just get a little glow. A green glow, but still little.
We need to get everyone excited and engaged at the same time and pulling in the same direction. If everyone went back and set up a local chapter in their community, we could have at least 50 local chapters. OK. 30. Still -- a big increase. Then, if everyone could get one new member to come to their local chapter, we could practically double the number of Esperantists across the region. Don't you think you could find just one new person in town who would be interested in learning Esperanto? It's no secret how to do it -- you just need to let people know that they can: put up business cards or flyers on the bulletin boards. Set up a display in the library. Try tabling on the common.
What would happen then? When you happen to go to the Maine next year, you'd see that you could visit a local Esperanto group and read your haiku. Or renga. Or whatever. We could really begin to build a community.
And never was the need greater for true, peaceful intercomprehension between peoples. Now, when there are huge attacks in Iraq and Darfur and Egypt. Now, when the United States goverment demonstrates more and more unlateral tendencies. Now, when it becomes clearer and clearer that English may serve between governments, but it leaves the people without the ability to really communicate. Ne need Esperanto, now more than ever.
Thanks!